Mabede Girer Gibi Girmeli Sınıfa

“Öğretmenlik nedir? Nasıl bir meslektir?” diye bir soru sorulsa, verilecek o kadar çok cevap var ki. Hiçbir cümle, hiçbir tanımlama öğretmenlik mesleğinin, insanlık için önemini tek başına anlatmaya yetmez. Öğretmenlikle ilgili yapılmış tanımlamaları araştırdım. Beğendiklerim içerisinden bazılarını seçtim.

Öğretmenlik, kendi hayatını yaşamamak, gençliğini gençlere adamaktır. Öyle ya da böyle önüne gelmiş, kendisine emanet edilmiş genç nesle bir şeyler verebilme uğruna, kendisine verilen en büyük nimeti, hayatı tüketmektir.
Öğretmenlik, gündüzleri tüm vaktini hatta hayallerini, geceleri ise rüyalarını öğrencilerine hasretmek, ama dersi azıcık uzatıp teneffüslerinden bir dakikayı aldığında ömrünü verdiği öğrencilerinden tepki görmektir.
Okul denen esrarengiz laboratuvarın büyüleyici üstadı…
Elinde, madenlerin som altına dönüşebildiği usta.
Bütün zorluklara rağmen gülümsemenin mihengi…
Eğitim davasının yapıcı ve en esaslı unsuru…
Eserine kıymet biçilemeyen varlık…
Kendini tüketerek etrafını aydınlatan mum…
Tahammülü seven idealci…
Her an muhtaç olduğumuz doktor…
Dünyanın en büyük sorumluluğuna sahip insan…
Bütün büyük insanları de yetiştiren, Öğretmen…

Her tanımlamanın ayrı güzelliği olduğunu, farklı bir gerçeği ifade ettiğini fark ettim. Ancak içlerinde beni en çok etkileyen tanımlama “Mabede girer gibi sınıfa girmeli öğret-men!” (Nurettin Topçu) cümlesi oldu. Çok eskilerden beri kullanılan bir tabir olmasına rağmen, ben çok yeni rastladım. Tanımlama beni çok etkilediği kadar da düşündürdü. Ne demek yani, mabede girer gibi sınıfa girmek…

“Camiye girer gibi sınıfa girmek?” Olur mu hiç böyle şey diye düşündüm. Öğretmenliğin insan ve toplum üzerindeki etkisini düşününce, “Kesinlikle doğru bir tanımlama!” dedim içimden. Cümle üzerine biraz düşününce, tanımlamaya olan hayranlığım ve inancım çoğaldı.

Mâbet, Kutsal Bir Mekân. Ya İnsan?

Cami ne kadar kutsal bir mekânsa, sınıfta o kadar kutsal bir mekândır. Camiye efendice girip efendice çıkar insan. Kutsal olana saygı bunu gerektirir.

İnsan, mâbetten daha kutsal değil mi? İnsan kalbini yıkmak, Kâbe’yi yıkmaktan daha günah değil mi?

Tüm Peygamberlerin mesleği insan yetiştirmekti. Allah Peygamberleri “insan eğitmek” için göndermedi mi? “Ben öğretmen olarak gönderildim!” diyen Peygamberimiz (sav) gibi, insan eğitme sorumluluğu olan öğretmenler, ibadet aşkıyla ders anlatmalı. Namaz kılar gibi ders anlatmalı her öğretmen. Allah’ın huzurunda namaza duran insanın ciddiyeti / hassasiyeti, Allah’ın yarattığını eğitirken de gösterilmeli.

Öğretmen mâbede hazırlık yapar gibi, sınıfa hazırlık yapmalı. Temizlemeli kendisini sosyal hayatın kirlerinden. Sokağın kirlenmiş insanlarından, kirli ruhların etkisinden temizlenmeli. Gireceği sınıftaki çocukların / gençlerin ruhları tertemiz… Sokakları kirleten insanların ruhları gibi kirli değil henüz. Abdest alır gibi, önyargılarını temizleyerek / yıkayarak sınıf için hazırlık yapmalı.

Oruç kendini tutmaktır. Yiyecek ve içeceklere karşı mideyi tutmak, sabrı öğretir insana. Oruç tutar gibi sabırlı olmalı öğretmen. Tahriklere kapılmadan, karşısındakilerin çocuk / genç / cahil olduğu gerçeğini akıldan çıkartmadan, sabırla öğretmeli bilgileri öğrencilerine.

Zekât verir gibi, karşılığını Allah’tan bekleyerek, vermeli bilgilerini öğrencilerine. “Kaç kez anlattım hâlâ anlamadı. Kaç kez söyledim hâlâ öğrenmedi. O kadar çabaladım hâlâ sınavlardan / yazılılardan zayıf alıyor!” dememeli. Elinden geleni yapmak, karşılığını kısa sürede alamasa da inançla öğretmek için çırpınmaya devam etmeli.

Öğrencilerinin gözlerine bakarken, ülkesinin ve insan-lığın geleceğini görmeyen öğretmenler, meslek şuurlarını gözden geçirmeli.

Mâbede girer gibi sınıfa girme şuurunda olmayan öğretmenler, “Mâbet mi daha kutsal, insan mı?” sorusunun cevabı üzerine düşünmeli.

İbadet aşkıyla ders anlatan, mâbede girer gibi sınıfa giren öğretmenlerin sayısının her geçen gün artması temennisiyle…

İbadet aşkıyla ders anlatan bütün öğretmenlerin / öğretmenlerimin ellerinden öpüyorum.

Sait Çamlıca
Eğitimci-Yazar