Bir İtfaiyeciden Öğretmenlere Mektup

 

Köşe yazılarımdan sonra e-posta adresime bolca eleştiri ve yorum e-postaları gelir. Hepsini tek tek okumaya çalışırım. Zamanım oldukça kısa da olsa cevap veririm. Ancak bu sefer e-posta adresime gelen mektup çok dikkatimi çekti. İtfaiyede, yangın müdahale ekibinde çalışan bir itfaiyeciden gelmişti e-posta. Öğretmenlerin toplumsal sorumluluklarını hatırlatmak için kaleme aldığım “Öğretmenler komutasında insan yetiştirme savaşı başlıyor” başlıklı yazımı okuyan bir itfaiyeci, yazının altındaki bazı okuyucu yorumlarından etkilenerek duygularını benimle paylaşmış.

Yazımla ilgili yapılan yorumlarda meslektaşlarım genelde şartların zorluğu ve imkânsızlığına vurgu yaparak, benim yazdıklarımın biraz hayal ürünü olduğunu ima ediyorlardı. Aldığım maillerde de benzer tepkiler vardı. Açıkçası ben buna hiç şaşırmadım. Tamamen haksız değildi eleştiriler. Ancak büyük bir kısmına katılmıyorum. Zaten o yorumları yapan meslektaşlarım gibi düşünsem bu tarz yazılar kaleme almazdım.

Gelelim itfaiyeci arkadaşın mektubuna:

Sevgili Hocam!

Uzun zamandır köşe yazılarınızı ilgi ve merakla oku-yorum. Birçok yazınızın çıktısını alıp işyerinde panoya asıyorum. Bir kopyasını da eve götürüp eşime okuyorum. Çocuk eğitimi ve kendini yetiştirme konusunda yazdıklarınız aile hayatımızda ve çocuklarımızla olan ilişkilerimizde çok büyük mesafeler almamıza vesile oldu. Allah razı olsun!

Öğretmenler için yazdığınız “Öğretmenler komutasında insan yetiştirme savaşı başlıyor…” başlıklı yazınızı okudum. En büyük hayalim öğretmen olmaktı. Ama nasip değilmiş. Yazınıza yapılan yorumları okuyunca, önce kendi çocuklarım geldi aklıma. Evlatlarımı teslim ettiğim öğretmenlerin çok daha iyi şartlarda çalışma imkânına sahip olmasını elbette isterdim. Daha iyi fizikî imkânlar, daha yüksek maaş şartları olsaydı keşke. Ama maalesef ülkemizin acı gerçeklerinden birisi de bu.

Sonra kendi mesleğim geldi aklıma. Yangınlara müdahale ediyoruz. Ateşin içine atıyoruz kendimizi. Başka insanların canını kurtarmak için canımızı tehlikeye atıyoruz. Bizim de maşlarımız çok yüksek değil. Maaşımız düşük diye, yangın söndürme esnasında elimizden geleni yapma konusunda, ihmalkâr davranmaya hakkımız yok ki! Bizde geçim sıkıntısı çekiyoruz. Geçim sıkıntısı çekiyoruz diye yangına müdahale etmeyelim mi?

Maaş düşük diye öğrencilerle yeterince ilgilenmeyen bir öğretmen, itfaiyeci olsaydı ne yapardı acaba? Daha az su mu sıkardı ateşe? Daha yavaş mı davranırdı? Belediye maaşımıza yeterince zam yapmıyor diye yangın müdahalesinde daha az su sıkmaya hakkımız var mı?

Biz her gün işe giderken ailelerimiz bizi “yangın olursa aman dikkat et!” diye uğurluyor. Yangın haberi duyunca, eşimiz ve çocuklarımız korku yaşıyor. İstanbul’un neresinde yangın çıkarsa çıksın ateş bizim eve de düşüyor. Hem eşlerimizin hem de çocuklarımızın yüreğine…  Ya eşime / babama bir şey olursa korkusunu yaşıyorlar. Bir öğretmenin eşi ve çocukları bu korkuyu yaşıyor mu? Bizim için ölüm tehlikesi her zaman var. Öğretmenlerin var mı?

İş imkânlarının zorluğundan, okul malzemelerinin eksikliğinden bahsediyorlar. Diyelim ki bizim araçlarımız eski. Yeni araç alınmıyor diye yangına en hızlı biçimde ulaşmak için elimizden gelen gayreti göstermeyelim mi?

İdarecilerimizle aramızda sıkıntı yaşadığımız zaman yanan evi ihmal mi edelim yani? “Bırak yansın!” demeye hakkımız var mı?

Biz nasıl ki her yangına müdahale edişimizde elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışmak zorundaysak, bir öğretmen de sınıfa girdiği zaman elinden gelenin en iyisini yapmak zorunda diye düşünüyorum. Haksız mıyım hocam?

Şartların zorluğundan şikâyetçi olduğu için, işini ihmal eden bir öğretmenin evinde yangın çıksa, ben o yangını söndürmek için elimden gelenin en iyisini yapmamış olsam ve o öğretmene “Maaşım düşük. Bana ne!” desem. Acaba ne hisseder? 

Bizler öğretmenlerden daha çok çalışıyoruz, daha zor şartlarda, daha ağır işleri yapıyoruz. Aldığımızdan çok daha yüksek maaşları hak ettiğimizi düşünüyoruz. Ancak hiçbir gerekçe yangın esnasında gevşek davranmamıza bahane gösterilemez.

Aynı şeyin öğretmenler için de geçerli olduğunu düşünüyorum. Hangi şartlarda olursa olsun, hangi işi yapıyorsak, hepimiz elimizden gelenin en iyisini yapmak zorundayız.

Bizim ihmalkârlığımız belki bir evin ya da en fazla bir mahallenin yok olmasına sebep olur. Ülkemizin geleceği olan çocuklarımızın eğitimini üstlenen bir öğretmenin ihmali, sadece bir ev ya da mahalleyi değil, ülkenin geleceğini olumsuz etkilemez mi?  

İtfaiyecinin mailini okuyunca “Keşke öğretmen olabilseydi!” diye düşündüm. Sonra da Tolstoy’un hikâyesi geldi aklıma.

Tolstoy’un anlattığı hikâyedeki İvan, yanıp kül olmuş evi ve samanlığının karşısında duruyor ve “Keşke evi yakan komşumun peşine düşeceğime, o ilk saman demetini çatıdan çıkartıp söndürmek için uğraşsaydım!” diyor.   

Hikâyede, düşman gibi olan komşusu İvan’ın samanlığını ateşe veriyor. Saman demetindeki alevi gören İvan komşusunun peşine düşüyor. İvan komşusunun peşinden koşarken samanlık tamamen alev aldığı gibi alevler eve de sıçrıyor. Hata yaptığını, alevleri büyümeden söndürmesi gerektiğini anlayan İvan geri dönmek istiyor ama yorgunluktan o kadar bitkin düşüyor ki, geri dönüp alevlerle mücadele bile etmeye gücü kalmıyor.

Kıvılcımla mücadele etmek yerine, kıvılcımı yakanla mücadele etmenin bedelini hem ahırını hem de evini kaybederek çok ağır ödüyor İvan.

“İnsan enerjisini, kötülüğü yapan kişiyi cezalandırmak için harcarsa, kötülükle mücadele etmeye gücü kalmaz.”  

Ateşi kıvılcımken söndürmeli…

Kötüyü değil, kötülüğü yok etmeli.

İyi insanlar ancak böyle çoğalır.

Tutuşturan elle değil, kıvılcımla mücadele etmeli…

İtfaiyeci de olsak, öğretmen de olsak bu ülkenin geleceğini düşünen herkes “Elinden gelenin en iyisini yapmalı” ve “Ateşi kıvılcım iken söndürmenin” önemini anlamalı.

Yangın her tarafı sarmadan…  

 

Sait Çamlıca
Eğitimci-Yazar

Kaynak Kitap

Öğretmen Tohumda Ormanı Görmeli

Online Sipariş:
Bu yazının alıntılandığı kitabı aşağıdaki sitelerden satın alabilirsiniz.